Styl Wudang uważany jest za najstarszy, pierwotny i legendarny styl Tai Chi Chuan. Ma prawie 800 lat historii, a powstał na bazie wiedzy, która liczy sobie kilka tysięcy lat. Większość ekspertów za jego twórcę uznaje Zhang Sanfenga, który mieszkał w górach Wudang, prowincji Hubei w czasach dynastii Song (960-1280 n.e.).
Zhang Sanfeng był taoistą, mędrcem, mnichem oraz jednocześnie ekspertem w sztukach walki.

Zmodyfikował swoje umiejętności zainspirowany zaobserwowaną walką węża z żurawiem (w niektórych przekazach występuje orzeł). Zwinność tych zwierząt (miękkość i twardość, spokój i dynamika, wyciszenie i gwałtowny atak) uprzytomniła mu przewagę miękkości nad twardością, spokoju nad gwałtownością, a taoistyczna wiedza o naturze rzeczy, a szczególnie teorii Yin i Yang, pomogła stworzyć podwaliny tej niezwykłej sztuki. Pomimo ekscentrycznego trybu życia, ciągłych wędrówkach po górach i samotnych medytacjach w jaskiniach, zdołał przekazać swój system mnichom z klasztorów w górach Wudang, stąd nazwa tego stylu: Wudang Tai Chi Chuan. Wudang Tai Chi to połączenie filozofii taoistycznej z technikami zdrowotnymi Chi Kung, bojowymi Kung Fu oraz medytacją.

To niezwykle piękny styl, obszerny, o otwartych technikach i dużych łukach, w którym koncepcja przemian Yin i Yang przejawia się w charakterystycznej pracy ciała, płynnej i swobodnej zmianie tempa, wysokości, kierunków i zakresów ruchu. To styl pierwotny, organiczny, swoim charakterem nawiązujący do prostoty wynikającej ze zrozumienia, że życie w zgodzie z naturą (z Tao) ma być proste właśnie.

Ten styl do dziś praktykowany jest w taoistycznych klasztorach w górach Wudang.

TAI CHI WUDANG.
Historia Tai Chi i Kung Fu Wudang jest dość skomplikowana. Do końca dynastii mandżurskiej Qing (1911 r.) świątynie na pasmach gór Wudang były utrzymywane przez cesarza. Po upadku dynastii Qing kompleksy klasztorne były zamykane, a prawie wszyscy mistrzowie i mnisi musieli opuścić te miejsca. Ci, którzy zostali (w większości starzy mnisi) mogli się opiekować budynkami, lecz obowiązywał ich zakaz praktykowania taoizmu i sztuk walki. Dalsza historia Chin jest pełna zwrotów i zawirowań: wojna domowa, okupacja japońska, rewolucja chińska itd. Przez cały ten czas praktycznie nic w tych świątyniach się nie działo. Nadeszła rewolucja kulturalna, która całkowicie zakończyła historię klasztorów Wudang. Zakonnicy, którzy tam jeszcze rezydowali zostali wypędzeni, klasztory rozwiązane, a w dużej części także doszczętnie zniszczone. Dopiero w latach 80-tych XX wieku, kilka lat po zakończeniu rewolucji kulturalnej, tradycyjna chińska kultura zaczęła się odradzać, a taoistyczni mistrzowie i zakonnicy mogli powracać w góry Wudang. Na szczęście przez cały czas na Tajwanie, w Singapurze, w Malezji, w Japonii kultywowano tradycje taoizmu religijnego i dzięki wsparciu tych zagranicznych ośrodków, rozpoczął się proces odbudowy klasztorów Wudang i tradycji w nich kultywowanych. Dzięki temu dorobek obejmujący zarówno taoizm religijny jak i Kung Fu Wudang powraca. Obecnie kompleksy klasztorne w górach Wudang obejmują klasztory, które zajmują się praktykami religijnymi oraz miejsca, w których ćwiczy się sztuki walki. W wyższych budynkach, na szczytach gór praktykuje się taoizm religijny, medytacje i inne aspekty życia duchowego. W tych położonych niżej, powstają szkoły Kung Fu prowadzone przez mistrzów Wudang i innych zatrudnionych z zewnątrz mistrzów sztuk walki. Większość adeptów Wudang skupia się na jednym z tych tematów – albo na praktykach duchowych, albo na sztukach walki. Istnieje jednak mała grupa osób, które łączą w swoim życiu duchowym oba wymienione aspekty. Szkoły Kung Fu przynależą do poszczególnych klasztorów, co daje mnichom możliwość ćwiczenia Kung Fu. Jednak nie wszyscy mnisi korzystają z tej możliwości.

Tai Chi i Kung Fu Wudang to styl, który obecnie jest bardzo zróżnicowany, składając się z wielu odmian i interpretacji. Jest to wynikiem historii. Mistrzowie powracający w góry, często nawet po kilkudziesięciu latach, wracali z odmienionymi, wersjami tego, co pierwotnie było praktykowane w górach Wudang. Wynikało to z konieczności pobierania nauk na wygnaniu od różnych mistrzów, w różnych wersjach, co powodowało dość duże różnice w przekazach. To był czynnik zewnętrzny. Należy brać pod uwagę jeszcze drugi czynnik – wewnętrzny, czyli subiektywności zrozumienia wiedzy przekazywanej adeptom. Każdy praktyk rozumiał, doświadczał i rozwijał ją inaczej, bazując na swoich możliwościach i potrzebach. To w pewnym sensie naturalne – każdy człowiek ma inne ciało, inne możliwości i każdy może inaczej rozumieć dany przekaz, ruch.
To wszystko wpłynęło i wpływa na współczesną różnorodność stylów Wudang, ale daje też możliwość wybierania spośród jego bogactwa takiego przekazu, który nam osobiście najbardziej odpowiada. Podejście mistrzów i uczniów Kung Fu Wudang jest zróżnicowane, nacechowane indywidualną interpretacją. Ćwicząc u różnych mistrzów tego samego stylu można zobaczyć podobieństwa i różnice w rozumieniu i przekazywaniu tego samego tematu.

Taki proces przemian dotyczy nie tylko stylu Wudang. W innych stylach Tai Chi też ma to miejsce. Współczesne Tai Chi dzieli się np. na sześć głównych stylów, dość wyraźnie się różniących: Yang, Chen, Wu, Sun, Hao i He. Na przykład twórca stylu Sun Tai Chi (Sun Lutang), był wcześniej mistrzem innego wewnętrznego stylu Kung Fu – Xingyiquan. Gdy nauczył się stylu Tai Chi połączył swoje doświadczenia z obu stylów i stworzył styl Sun. Każdy styl Kung Fu ulegał takim zmianom, gdyż jego adepci i twórcy ćwiczyli różne sztuki walki, u różnych mistrzów. W ten sposób cały czas sztuki walki ewoluują i rodzą się nowe odmiany i nowe style.

Współcześnie dużą rolę w kształtowaniu się stylów Wudang odgrywa ich popularność. W związku z tym widoczna jest tendencja do wykonywania form widowiskowo, w pewnym sensie na pokaz, w sposób przerysowany,
z silniejszym eksponowaniem atrakcyjnych wizualnie ruchów, przypominając bardziej taniec, niż sztukę walki. Wciąż jest jednak grupa mistrzów, którzy skupiają się nie na pięknie wizualnym, ale na tradycyjnej roli Kung Fu Wudang, czyli na skuteczności bojowej, popartej wiedzą, filozofią, logiką i z wykorzystaniem pełnych możliwości ciała.
Więcej o Kung Fu Wudang można przeczytać na stronie Mistrza.